Al bij de start als twintiger in een baan bij Justitie maakte ze anders contact met de cliënten. Hoewel ze rekening moest houden met alle protocollen en regelgeving lukte het haar om dat wel op haar eigen manier te doen. 

Ze was oprecht geïnteresseerd in mensen en met haar spontaniteit en open houding kwam ze bij cliënten over de vloer die hun deuren angstvallig voor anderen gesloten hielden. Ze werd ingeschakeld op momenten dat collega’s vastliepen en niet bij die gezinnen binnen kwamen, als cliënten weigerden te praten of veel weerstand lieten zien.

In latere banen bij verschillende hulpverleningsinstanties verliep dit eigenlijk hetzelfde: ze bleek een geheel eigen benadering te hebben en dat leverde positieve resultaten op. Wat anderen niet voor mogelijk hielden, lukte haar wel. Vasthoudendheid, positiviteit, doorzettingsvermogen en ‘out of de box’ denken waren sleutelwoorden die hierbij hoorden.

Plezier in werk

Helaas kwamen er door de jaren heen steeds meer regels bij waaraan voldaan moest worden zodat ze haar werkwijze steeds meer moest bijstellen, totdat de lol er voor haar af was. Plezier in het werk en de ruimte om dat naar eigen inzicht te doen waren te belangrijk voor haar. 

Daarnaast was ze geen hulpverlener geworden om een hechte relatie met haar computer te hebben of te vergaderen over welk koffiezetapparaat er aangeschaft moest worden. Zij wilde doen waar ze voor gekozen had: hulp verlenen. 

Ook wilde ze zich meer verdiepen in de psyche van de mensen en volgde ze de ene opleiding naar de andere: van stressmanagement tot ADHD en van autisme tot hoe je uit een depressie kunt komen. Ze raakte steeds meer geïntrigeerd in hoe de psyche werkt en hoe je daar op verschillende manieren en vanuit verschillende invalshoeken naar kunt kijken. Het fascineerde haar hoe de mens in elkaar zit en welke invloed iedereen heeft op zijn of haar gezondheid.

Eigen praktijk

Uiteindelijk besloot ze in 2001 een eigen praktijk op te zetten. Ze nam ontslag bij haar werkgever om alle werktijd die ze had, naast twee jonge kinderen, te besteden aan deze praktijk. Nu had zij de vrijheid om de hulp die ze aanbood goed af te stemmen op de cliënt en te doen wat nodig was. Waar ze in het begin van de daken moest schreeuwen (symbolisch dan hè?) dat ze er was en welke hulp ze bood, naarmate de tijd vorderde, wisten mensen haar makkelijk te vinden en was er voldoende werk om een prettige boterham van te eten. 

Haar aanbod was uiteenlopend: van begeleiding van volwassenen met een psychische stoornis tot kinderen die assertiever en sociaal vaardiger moesten worden. Ze vond het normaal om voor haar cliënten uit te zoeken hoe haar verrichtingen vergoed werden door de ziektekostenverzekeraar. En hoewel ze een eigenwijze visie had op de begeleiding zorgde ze er altijd voor dat ze aangesloten was bij de juiste beroepsverenigingen om voor vergoedingen in aanmerking te komen.

Begeleiden én behandelen

Blij was ze dan ook dat ze zich mocht aansluiten bij een landelijke netwerkorganisatie binnen de GGZ, zodat ze naast begeleidingen ook behandelingen mocht geven. Het behandelen van mensen met angst, depressie en autisme nam een steeds groter deel van de week in. 

Met veel plezier en bevlogenheid voerde ze de ene  na de andere behandeling uit. Als een collega er niet goed uit kwam, werd er regelmatig naar haar verwezen vanwege haar praktische maar ook pragmatische aanpak. Ook nu ging zij door waar anderen stopten en nam ze met matige resultaten geen genoegen. Het moest goed zijn, voor minder deed ze het niet.

Naarmate de tijd vorderde veranderde haar cliëntenbestand. Ze zag veel leidinggevenden en directieleden met stressklachten en andere mentale problemen die de kop opstaken op momenten dat er op verschillende levensgebieden iets misging zoals een echtscheiding, overlijden of ernstige ziekte. Ook fusies, inkrimpingen en een dalende omzet droegen bij aan het mindere mentale welzijn van deze cliënten.

Waarom niet eerder ingrijpen?

Ze ging zich steeds meer afvragen waarom we hier in Nederland wachten totdat het slecht gaat met iemand in plaats van in een veel eerder stadium in te grijpen. Immers, hoe eerder je ingrijpt hoe korter de weg naar herstel is. Afwachten en op wachtlijsten staan maken het er echt niet beter om, net als wachten tot deze “bui” overwaait.

Ze sprak hierover met collega’s en die waren het wel met haar eens maar hadden er geen oplossing voor. Het ging nu eenmaal zoals het ging en wat konden we eraan veranderen? Ondertussen moest ze haar behandelingen steeds meer inperken en aanpassen om aan de gestelde eisen van de zorgverzekeraar te voldoen. Het moedigde haar meer en meer aan om zich serieus te verdiepen in het voorkomen van mentale klachten en hoe je dat effectief zou kunnen doen. Ook bundelde ze haar inzichten van alle behandelingen die ze de afgelopen jaren had uitgevoerd en waarvan ze wist dat het inzichten bevatte waar veel mensen zowel preventief als curatief baat bij zouden hebben.

Het leven is te kort voor mentale problemen

Na veel wikken en wegen en vooral moed verzamelen besloot ze uiteindelijk om eind 2017 de sprong te wagen. Ze zette MindSign op en bouwde haar GGZ-praktijk (met een voortdurende wachttijd van ca. 4 maanden) af. Ze durfde deze stap te wagen doordat ze zich realiseerde dat het leven te kort is om niet alles uit jezelf en het leven te halen.

Nu MindSign een feit is, doet ze graag wat ze ook echt belangrijk vindt: mensen helpen om zo optimaal mogelijk van het leven te genieten en dit niet te laten bederven door mentale problemen.